Czasem zastanawiamy się latami. Myślimy bez końca o tym, co przynosi nam szczęście, radość i spełnienie. Błogi stan ukojenia i spokoju duchowego. Szukamy odprężenia i relaksu przepełnionego spokojem. Szukamy latami, kombinujemy i przemierzamy czasem pół świata w poszukiwaniu. Najczęściej nigdy nie znajdujemy tego, czego chcemy. Dane jest nam tylko żyć wśród niedoścignionych marzeń i snów. Sami nie wiemy czego chcemy a osiągając kolejne cele wciąż jesteśmy niezadowoleni.  Szukamy balansu, szczęścia, spokoju chociaż. Wszystko wydaje się tak odległe.

A mamy to wszystko tak blisko i nie wiemy, że tak naprawdę liczy się tylko jedno! Dobre jedzonko!

To takie proste i przyziemne. Nie ma nic lepszego na początek dnia jak smaczne śniadanie. Ociekające ulubionymi smakami, wypełniające pustkę brzucha. To ono robi nam dzień. Obojętnie pod jaką postacią potrafi poprawić nam nawet najgorszy poniedziałkowy humor, ukoić największy PMSowy szczyt absurdu nerwicy! Najlepiej jeść coś ulubionego, wtedy wydaje nam się, że to będzie najlepszy dzień. Najeść się do syta, oblizać paluszki i można góry przenosić! Nie macie tak? Kiedy jestem po najlepszym na świecie obiedzie wydaje mi się, że do szczęścia więcej mi nie potrzeba. Ta chwila zanim zorientuje się w ilości spożytych kalorii to najlepsza chwila dnia. Zaspokojenie głodu to wszak jedna z najważniejszych naszych potrzeb do spełnienia. Ileż nam daje radości to spełnienie!

Dzieci mają to samo. Ile razy ze zdziwieniem odkrywałam powody niezadowolenia moich dzieci. Kiedy snuły się po domu bez celu nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Dopiero po jakimś czasie dotarło do mnie, że największą pomocą na wszystkie bolączki jest dobre jedzonko! Dzieci dodatkowo mają w sobie jeszcze tę szczerość wyrażania zachwytu. To niepohamowanie mlaskanie i oblizywanie paluszków bez skrępowania. To swoje dziecięce rozkoszne wzdychanie nad smakiem, który wprowadza w błogość z każdym kęsem. Są takie dania, które wywołują w moich dzieciach ten stan. Oczy stają się maślane a język niezaspokojony, kiedy je zobaczą. Nie mogą się doczekać aż wszystko pochłoną, łapczywie gryzą z niecierpliwością czekając na następny kęs. I następny i jeszcze jeden i wciąż wołają, że mało! Nie potrafiąc jeszcze ocenić swych możliwości żądają pięciu dokładek i wszystko zgarniają dla siebie.

Do momentu aż osiągnął ten stan nasycenia i wtedy nic im więcej do szczęścia nie potrzeba!

Polecam do przetestowania na swoich dzieciach. Na przykład takie coś:

 

 

 

Przepis na ciasto z połówkami jabłek:

2,5 szkl mąki

1 kostka masła

2 łyżki cukru pudru

2 łyżki cukru waniliowego

2 płaskie łyżeczki proszku do pieczenia

1 jajko

1 serek homogenizowany waniliowy (150g)

+

9-10 jabłek

1 łyżka śmietany 18%

1 szklanka cukru pudru.

Przygotować składniki w temperaturze pokojowej. Wymieszać mąkę, cukier puder, cukier waniliowy i proszek do pieczenia. Dodać masło, jajko i serek po czym zagnieść z tego ciasto.

Ciasto podzielić na dwie części. Jedną z nich wylepić dno dużej blaszki (36x25cm) Ja robiłam z połowy porcji na moją formę. Jabłka obrać i pokroić na połówki, wydrążyć gniazda nasienne. Ułożyć połówki jabłek na cieście wgłębieniem do dołu. Drugą część ciasta rozwałkować posypując mąką i przykryć nim jabłka. Wstawić do nagrzanego na 180 c piekarnika na 40 minut do zarumienienia. Lukier: łyżkę śmietany wymieszać dokładnie ze szklanką cukru pudru do uzyskania gładkiej konsystencji. Rozsmarować na gorącym cieście i zostawić do całkowitego wystudzenia. Pokroić na części wielkości połówek jabłek, jeść, mlaskać i oblizywać paluszki!

 

Przepis znalazłam tutaj.