Trochę się boję, bo nie wiem, co będzie. Co jeśli to życie, które budowaliśmy już nigdy się nie wydarzy? Jeśli już zawsze będziemy patrzeć na drugiego człowieka z niepewnością? Nie będziemy już tak ufać i chcieć poznawać ludzi?

Czy długo jeszcze zamiast wyciskać pełnię z życia będziemy walczyć żeby tylko jakoś to wytrzymać? Czy będziemy bać się bliskości drugiego człowieka i aż nadto będziemy trzymać się zalecanych odległości? Najpierw fizycznie, później emocjonalnie… Czy nadal będziemy ścigać zorganizowane grupy przyjaciół, zamiast zapraszać ich do siebie z otwartymi ramionami?

Co będzie jeśli życie skurczy nam się do 3 pokoi na 66 m2? Nagle z naszej ostoi stanie się więzieniem, z którego nie bardzo mamy już gdzie uciec. Bycie 24h/dobę razem w 5 osób po 3 tygodniach trochę irytuje, ogranicza, doprowadza do szaleństwa.

Nie bardzo potrafię cieszyć się w pełni z tego dnia, który przeżyliśmy razem, z tego ciepłego obiadu bez pośpiechu i wspólnego czasu. Muszę zmieścić gdzieś moje dorosłe życie w ten cały dzień w małpim gaju. Codziennie mam ochotę płakać, czasem nie umiem tego powtrzymać. Całe plany na życie nagle stanęły w jednej wielkiej pustce. Wszystko, co miałam nagle zniknęło, rozpadło się to, co było pokładane. Teraz staramy się po prostu przeżyć i codziennie budzimy się sprawdzając czy to już się skończyło.

Wiele osób tego nie wytrzyma, dorosłych i dzieci, starszych i młodych. Na razie się trzymamy ale powoli nam odwala. Nie dziwne, naturalne wręcz. To, że ten czas wiele nam zweryfikuje to jest niepodważalne i pewne. Zaczynam przyzwyczajać się do tego stanu i że nigdy już nie będzie tak samo. Raz na jakiś czas mam totalne załamki, tak jak dziś. Wiem jednak, że jakoś to musimy przetrwać. Tylko wciąż nie wiem co będzie potem…